niye yazalım ki? delirmemek için mi? delirelim, daha iyi değil mi?
uğruna delirmeyi göze aldığımız ne varsa, birilerinin "gerçek" diye bellettiği hayatta hiçbir değeri yok. o yüzden sürekli hesap vermek, derdini meşrulaştırmak ve kendini kabullendirmekle uğraşmak neredeyse tek meşgale haline geliyor. siktir edip de inzivaya çekildiğinde bir bakmışsın, nefesin, sesin, tenin yok olmuş. oysa her şey onlar uğruna değil miydi? al sana kısırdöngü kardeşim, al sana paradoks, al sana dilemma. hangisini beğeniyorsan onu seç.
üç kuruşluk hayattaki bir kuruşluk tadımız çok geliyor dünyaya. oysa milyarkuruşlarla olsaydı derdimiz, işte o zaman gerçek hayatta bir yer alabilirdik. en olmayacağı, bir içten gülüşü, yakıp geçiren dokunuşu, yüreğimizde, aklımızda yer edecek hatıraları istedik. kim ne yapsın bunları?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder