devrim yapma isteğiyle yanıp tutuşuyorduk. her gün işte o gündü. bir adım atsak yeterdi, gerisi gelecekti. her şey apaçık görünecekti. her gece yarına umutlanarak, geçen gün için içimiz buruk uyuyorduk. yarınlar bitmez sanıyorduk. gençtik ve saftık. umut bitmez tükenmez kaynağımızdı. oysa şimdi yapabileceğimiz en iyi şey, tekrardan ibaret: "devrim vaktiyle bir ihtimaldi ve çok güzeldi."